Propter nimiam caritatem – Dla zbyt wielkiej miłości (Ef 2,4). O, zbyt wielka miłości Ojca Przedwiecznego, że dał nam własnego Syna. Zesłał Go ze swego łona w łono Dziewicy, by przez Nią dać Go światu. Prawda, wcielenie Słowa oddaje nieskończoną chwałę Ojcu, lecz posiada zarazem nieskończoną wartość dla nas. Zyskujemy to, że staje się On naszym bratem, że bierze na siebie nasze sprawy, dokonuje naszego pojednania i na nowo wkłada nam w ręce dziedzictwo utracone przez grzech.