Mechtylda

^[1]Zachęcam cię do ukochania tego, co niszczy twoją miłość własną, burzy twe sprawy i poczucie zadowolenia. Zagub siebie tak, jak to tylko będzie dla ciebie możliwe i pragnij całym sercem ustanowienia królestwa Jezusa Chrystusa. Nie zaniedbaj niczego, co jest w zasięgu twoich możliwości, aby je w tobie przygotować i zachować w jego miłości.

Dusze dążące do Boga mają taki rodzaj zażyłości z naszym Panem Jezusem Chrystusem, który zobowiązuje mnie do odnoszenia się z szacunkiem nie tyle po prostu do tych dusz, ile do łaski Jezusa Chrystusa działającej w nich. Tak więc szanuję nie ciebie jako stworzenie, ale Boga prawdziwie królującego w tobie.

Odwagi, oddaj się cała Jezusowi Chrystusowi, łasce, która wydobędzie cię z ciebie samej. Radzę ci codziennie poddawać się działaniu mocy Jezusa w Najświętszym Sakramencie i łasce Jego wielkich wyniszczeń. Błagaj tę boską Wszechmoc, aby mocno cię pociągnęła, rozerwała twoje więzy i zniszczyła w tobie to wszystko, co sprzeciwia się królowaniu Jezusa Chrystusa.

Starajcie się naprzód o królestwo Boga i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane [Mt 6,33]. Czym jest to królestwo Boże, którego mamy szukać najbardziej spośród wszystkich rzeczy? To królestwo Jezusa Chrystusa w naszych sercach. Powinien On w nas panować i być naszym Mistrzem. Spójrzcie na króla: jest panem wszystkich swoich ziem, wszystko jest mu poddane. Tak samo ma się rzecz z Jezusem Chrystusem w naszej duszy. Ona jest Jego królestwem. On jest naszym władcą: wszystko powinno być Mu poddane.

Najświętsza Dziewica była najmniejszą i najbardziej uniżoną spośród wszystkich stworzeń, Ona również nosiła w swym łonie Sprawcę naszego zbawienia. Można powiedzieć, że Jej głębokie uniżenie zachwyciło oczy Boga i przyciągnęło Go na ziemię. Ponadto Maryja mówi w swoim kantyku, że Bóg spojrzał na pokorę swej służebnicy [por. Łk 1,47]. Tak, najczystsza Dziewica była tak mała w swoich oczach, że uważała się niegodną jakichkolwiek względów.

Kochajmy małość, kochajmy sytuacje, które czynią nas małymi, poniżonymi, wzgardzonymi, zapomnianymi przez wszystkich. Zapomnijmy także o nas samych. Jest to sposób, aby mieć nie tylko udział w tajemnicach Boga, ale zdobyć nawet Jego Serce. Tak, dusza pokorna rozradowuje Serce Boga.