Mechtylda

Naśladujcie prawdziwie Jezusa Chrystusa, aby stać się Jego żertwami. Nie zadowalajcie się oświeceniami, myślami i pięknymi słowami. Przejdźcie do czynów. Ofiarujcie Jezusowi Chrystusowi wszystkie oszczerstwa, zniewagi i pogardę, z jaką się was traktuje. Proście Go za tymi biednymi ludźmi, którzy nie wiedzą, co czynią. Wypełnijcie słowa drogiego Zbawiciela, który z wysokości krzyża wołał do Ojca: Ojcze, przebacz im, bo nie wiedzą, co czynią [Łk 23,34].

Jezus jest Arcykapłanem według obrządku Melchizedeka [Ps 110, 4]. Przez Niego i w Nim zostajemy ofiarowani Ojcu albo wyrażając się ściślej: stanowimy z Nim tę samą hostię, bo jesteśmy w Nim jako członki zjednoczone z głową i wszystko, co zdziałał On w tym godnym uwielbienia akcie, zdziałał dla nas.
Swój urząd Arcykapłana sprawuje On w nas przez Komunię świętą. Serce tego, kto Go przyjmuje, jest ołtarzem i na nim składa On wszystko, co Mu się sprzeciwia. Zjednoczmy się Nim, poddając się łagodnie Jego działaniu.

Najświętsza Dziewica daje nam piękny przykład posłuszeństwa względem Boga oraz miłości bliźniego. Chociaż została wyniesiona do najwyższej godności Matki Boga, to gdy tylko Bóg dał Jej poznać w sercu swą wolę, aby poszła odwiedzić św. Elżbietę, natychmiast, bez jakiegokolwiek opóźnienia udaje się w drogę. Czyni to z miłości bliźniego, idzie tam, by uświęcić małego św. Jana. Zobaczcie również Jej głębokie uniżenie, którym uwielbia Boga.

Najświętsza Matka Boża nie ma względu na siebie samą, dlatego nie może zatrzymać dla siebie żadnego stworzenia, z konieczności pogrąża je wszystkie w Jezusie Chrystusie. Według mojego skromnego doświadczenia i zrozumienia uważam, że trzeba rozpocząć od Matki, następnie Ona zaprowadzi nas do swego boskiego Syna. Bo któż ma więcej mocy, aby dać nam Go poznać i ukształtować Go w nas, jeśli nie Ta, która poczęła Go za sprawą Ducha Świętego?

Zstąpienie Ducha Świętego jest darem, jaki czyni nam Ojciec i Syn. To Miłość tych dwóch Boskich Osób przychodzi, by rozpalić nas tą samą miłością, którą płoną Oni sami. Przychodzi, aby udzielić nam swego boskiego życia, życia niewysłowionego, którym pragnie nas ożywić. O, szczęśliwa dusza, która pojęła jego wspaniałość, a tysiąc razy szczęśliwsza, która jest nim ożywiona!

Prośmy Ducha wiecznej prawdy, boskiego Parakleta obiecanego przez Jezusa, który przyjdzie jutro odnowić w Kościele zstąpienie, którego dokonał niegdyś na Apostołów, aby oświecił nas swoim światłem i zapalił w nas swój ogień. Prośmy Jezusa, aby nas ożywił darami Ducha Świętego, pragnijmy ich w głębi naszych serc.