Pisma

Spośród pism Założycielki, poza konstytucjami, niewiele ukazało się drukiem w XVII wieku. W 1683 r. siostry – o zgrozo! – bez wiedzy m. Mechtyldy przeredagowały kilka jej konferencji i pism i postarały się o wydanie ich drukiem w książeczce zatytułowanej: „Prawdziwy duch zakonnic wieczystych adoratorek Najświętszego Sakramentu Ołtarza”. Widocznie Matka dała się udobruchać, bo dziełko to za jej życia miało jeszcze dwa poszerzone wydania (w 1684 i 1690 r.), zapewne już autoryzowane.

„Ćwiczenia duchowe czyli praktyka Reguły św. Benedykta do użytku benedyktynek od nieustającej adoracji Najśw. Sakramentu”, wydane w Paryżu w r. 1686, nie są dziełem oryginalnym, lecz adaptacją do potrzeb Instytutu „Praktyki Reguły św. Benedykta” (1680), napisanej przez maurystę, o. Klaudiusza Martin (syna bł. Marii od Wcielenia, urszulanki), częstego gościa rozmównicy przy ulicy Cassette.

Po śmierci Matki ukaże się wiele jej biografii, także „Prawdziwy duch” będzie miał wiele wydań. Opracowany przez Matkę „Regulamin dla urzędniczek” doczeka się druku w wieku XIX. Zaś inne jej pisma – listy (blisko 3000, choć zachowała się tylko niewielka część jej korespondencji), konferencje, zapisane przez siostry rozmowy – dostępne dotąd wyłącznie w rozproszonych po różnych klasztorach rękopisach, zostaną skatalogowane i częściowo opublikowane dopiero w wieku XX. Wtedy również zaczną się ukazywać pogłębione opracowania doktryny m. Mechtyldy oraz studia dotyczące historii i duchowości benedyktynek od nieustającej adoracji. Wydana w 2001 r. przez klasztor w Kolonii „Bibliographia mechtildiana” liczy 994 pozycje w sześciu językach.