Fundacja w Châtillon-sur-Loing

Jeszcze dłużej niż w przypadku Warszawy ciągnęły się rozmowy w sprawie założenia klasztoru w Châtillon-sur-Loing. Izabela Angelika de Montmorency, księżna meklemburska, wprowadzeniem nieustającej adoracji chciała wynagrodzić za zniewagi i profanacje Najśw. Sakramentu dokonane w tym mieście, niegdyś całkowicie zdominowanym przez hugenotów. Pierwsze prośby skierowała do m. Mechtyldy w r. 1675, w rok póˇniej był już wystawiony dyplom królewski. Niemniej sprawa nie okazała się łatwa, nie tylko z powodu zmiennych humorów i poważnej choroby księżnej, ale i ze względu na to, że na miejsce fundacji wybrała ona budynek wciąż dobrze prosperującego kolegium kształcącego młodzież kalwińską. Łatwo sobie wyobrazić ile protestów, podań i dyskusji pociągnął za sobą ten projekt. Ostatecznie król zamknął kolegium w r. 1681, a benedyktynki pojechały do Châtillon w siedem lat później. 21 października 1688 r., w obecności m. Mechtyldy, odbywa się poświęcenie miejsc regularnych, po którym następuje pierwsze wystawienie Najśw. Sakramentu.

Fundacja w Dreux

W 1680 r. benedyktynki Ducha Św. z Anet poprosiły o agregację do Instytutu. Sprzeciwił się temu miejscowy biskup, toteż siostry, nie widząc innego ratunku dla swojej wspólnoty, przeniosły się do Dreux. M. Mechtylda tym razem godzi się na warunki stawiane przez miasto. Wysyła 8 mniszek z pierwszego klasztoru paryskiego i z Rouen, aby wzmocnić tamtejszą wspólnotę. Nieustająca adoracja rozpoczyna się w nowym klasztorze 23 lutego 1696 r. Choć początkowo chodziło o agregację, ostatecznie była to właściwie fundacja, bo i liczba mniszek z Anet bardzo stopniała, i klasztor, wobec braku fundatora, trzeba było uposażyć kosztem Instytutu. Dyplom królewski zostanie uzyskany w r. 1701. Jest to ostatnia fundacja m. Mechtyldy.