Duchowość Instytutu

M. Mechtylda, powierzywszy sprawy materialne przedsiębiorczej hrabinie de Châteauvieux, oddaje się teraz modlitwie i formacji swych mniszek. Urzeczona chrystocentryzmem Reguły św. Benedykta uważa, że wierne jej praktykowanie prowadzi do upodobnienia do Jezusa, do oddania człowieka – przez Niego i z Nim – samemu Bogu. Owocem takiego ujęcia było ześrodkowanie całego życia duchowego, najpierw własnego, a później także benedyktynek Instytutu Nieustającej Adoracji na kulminacyjnym punkcie liturgii: na Mszy-Ofierze. Komunia sakramentalna jednoczy człowieka z Chrystusem i włącza w Ofiarę. A więc… nic nowego. Prawda aktualna nie tylko dla mniszek, ale dla każdego chrześcijanina. Tylko mocniej, bardziej do końca przeżywana. W myśli m. Mechtyldy adoracja jako relacja do żywej Ofiary obecnej pod postaciami, jest jakby nadsłuchiwaniem z czcią i miłością e c h a dzieła Odkupienia, nieustannie rozbrzmiewającego w modlitwie uwielbionego Chrystusa w Eucharystii. On jest wielkim Orantem, Pośrednikiem i Arcykapłanem przedstawiającym Ojcu swoją ofiarę. „Swoją” w pełnym wymiarze Mistycznego Ciała, tzn. z włączeniem w nią wszystkich, szczególnie zaś tych, które dobrowolnie wiążą ściśle całe swoje życie z Misterium Eucharystycznym.

Wyłączność duchowości i kultu eucharystycznego nie polega u m. Mechtyldy na pomijaniu innych tajemnic wiary. Przeciwnie, Eucharystię pojmuje jako punkt centralny, w którym dokonuje się synteza wszystkich prawd chrześcijańskich; jako ich przekaźnik dla Kościoła i ludzkości. Stąd bardzo ważne miejsce zajmują u m. Mechtyldy „tajemnice Chrystusa” – dziś nazwalibyśmy to po prostu życiem, cyklem roku liturgicznego. Matka kładzie na to szczególny nacisk, przygotowaniu do świąt i okresów liturgicznych poświęca liczne konferencje i listy.

Korzeniem, a zarazem szczytem życia wewnętrznego od pierwszych kroków aż po najgłębsze zjednoczenie mistyczne z Chrystusem, jest dla niej życie sakramentalne przeżywane w wierze i pokorze. Można wprost powiedzieć, że cała jej duchowość zbudowana jest wokół osi: chrzest – Eucharystia. Stronice poświęcone sakramentowi chrztu i jego skutkom w duszach należą do najmocniejszych i najpiękniejszych w jej pismach.

Wyrastające z życia sakramentalnego codzienne życie Ewangelią poprzez Regułę nazywa „adoracją aktualną”, przez co rozumie wewnętrzne, intencjonalne ukierunkowanie i łączenie się z Chrystusem obecnym i działającym w Misterium Eucharystii. Stawia przy tym wyżej posłuszeństwo niż umartwienie, a prostotę i cierpliwość – ponad wzniosłości.