„Zstąpienie Ducha Świętego jest darem, jaki czyni nam Ojciec i Syn. To Miłość tych dwóch Boskich Osób przychodzi, by rozpalić nas tą samą miłością, którą płoną Oni sami. Przychodzi, aby udzielić nam swego boskiego życia, życia niewysłowionego, którym pragnie nas ożywić. O, szczęśliwa dusza, która pojęła jego wspaniałość, a tysiąc razy szczęśliwsza, która jest nim ożywiona!”
7 czerwca
„Prośmy Ducha wiecznej prawdy, boskiego Parakleta obiecanego przez Jezusa, który przyjdzie jutro odnowić w Kościele zstąpienie, którego dokonał niegdyś na Apostołów, aby oświecił nas swoim światłem i zapalił w nas swój ogień. Prośmy Jezusa, aby nas ożywił darami Ducha Świętego, pragnijmy ich w głębi naszych serc.”
4 czerwca
„Pan Jezus mówi, że przyszedł przynieść miecz, a tymczasem Duch Święty jest Bogiem pokoju. Wszędzie wprowadza ciszę, a jeśli powstaje zamęt i niepokój, nie są one z Ducha Świętego. Te słowa wydają się sprzeczne? Nie, nie, miecz, o którym mówi Pan Jezus, to rozłam, jaki powstaje w duszy chcącej należeć do Boga. To walka, jaką wydaje ona swoim namiętnościom, wadom, niedoskonałościom. To właśnie On, Duch Święty, nie może znieść najmniejszej nieprawości tam, gdzie zakłada swoje mieszkanie. „
Wniebowstąpienie Pańskie
„Tak jak spodobało się Ojcu Przedwiecznemu dotknąć Pana Jezusa cierpieniem, tak znajduje On upodobanie w napełnieniu swego Boskiego Syna chwałą i czcią. Daje Mu miejsce po swojej prawicy i całą władzę w Niebie i na ziemi. Ojciec Przedwieczny traktuje Go jako Boga. Darzą się wzajemnym spojrzeniem: Ojciec Syna a Syn Ojca. Święte Człowieczeństwo zaznaje nieskończonej radości z powodu upodobania, jakie Bóg w Nim znajduje.”
30 maja
„Są dusze żalące się i skarżące, cierpiące na widok Jezusa, który odchodzi, tak jakby rzeczywiście pozostawiał nas On sierotami. Co do mnie, to w ogóle nie podzielam tych uczuć i wolę raczej radować się i współweselić z całym Niebem z powodu chwały Jezusa. W końcu przecież nie porzucił nas, bo wstępując do Nieba powiedział: Jestem z wami aż do skończenia świata.„
29 maja
„Pan Jezus w swoim Człowieczeństwie daje się nam w Komunii Świętej, by dokonywać cudownych rzeczy w naszych duszach, a zwłaszcza rozpalać pobożność. Po Bóstwie nie ma nic tak godnego miłości na ziemi jak najświętsze Człowieczeństwo naszego Pana. Kochajcie je, i niezależnie od tego, co odczuwacie, zwróćcie oczy na to uwielbione Człowieczeństwo, by się do niego upodobnić. To wasz wzór. W nim znajdziecie cudowne pouczenia, w nim — ogromną siłę i pociechę w waszych cierpieniach.”