O, szczęście nieskończone, jak rzadko można cię spotkać! Dlaczego tak się dzieje? Ponieważ stworzenie nie umie pozostawić siebie całkowicie Bogu w świętym zawierzeniu. Nie ma ono wystarczająco dużo ufności w Bożą dobroć ani cierpliwości, by na nią oczekiwać. Błogosławione zawierzenie, w którym dusza jest podtrzymywana w boski sposób! Bóg jest jej życiem, siłą i oparciem, […]

Bądź wierna, niczego się nie bój. Bądź dla Boga przechodząc ponad wszystkim i pozostaw wszystko Bogu. Nie napełniaj tym duszy. Nie zadręczaj się tym, co będzie, tylko spocznij łagodnie w ramionach Bożej Opatrzności. Wszystko, co Bóg uczyni będzie bardzo dobrze zrobione. Przyjmij postawę szacunku względem sposobów, którymi cię prowadzi i poddaj się im z pełną […]

Ten, kto nie zawierzy się całkowicie rękom Boga, oddając wszystkie swoje sprawy Jego miłującej Opatrzności, nie może doświadczyć dowodów Jego dobroci. Jak tylko możesz ogołoć się z ludzkiego zapatrywania, a przywiąż się jedynie do upodobania Bożego, aby trudności życia nie mąciły spokoju twojego serca. Patrz na wszystkie sprawy tak, jak Bóg na nie patrzy i […]

Powierzcie się całkowicie w ręce Boga – to jest jedyny sposób, by zawsze posiadać pokój. Jedna dusza, która tak zupełnie Mu siebie powierzyła jest Mu milsza niż sto innych, które nie posiadają tej dyspozycji. Przychodzi On wówczas nadobficie rozlewać swe łaski. Tak, nadobficie, bo tak bardzo kocha On zawierzenie. Wszędzie, gdzie znajdzie tę cnotę, obdarza […]

Zawsze patrz na siebie jak na małą kulkę wosku w ręku Boga, kształtowaną według Jego upodobania. Nie wybieraj i nie pragnij, abyś stała się zdolna przyjąć działanie Jego czystej miłości. Oddaj się cała, bez zastrzeżeń, bez lęku i bez namysłu Temu, który ma dla ciebie więcej dobroci niż ty mogłabyś kiedykolwiek mieć dla siebie samej. […]

Czy nie uważacie, że święty nasz Ojciec Benedykt uczcił samotność i milczenie Jezusa, gdy zamknął się w grocie w Subiaco? Jego milczenie zrodziło cudowne owoce: powstanie Zakonu Benedyktyńskiego. Bóg przygotowywał św. Benedykta do otrzymania wzniosłych skutków łaski, które w nim widzimy, napełniając go duchem wszystkich sprawiedliwych. To właśnie w tej drogiej samotności poznał boskie tajemnice, […]

Z natury nie jesteśmy pokorne. Lecz powie mi ktoś: „Jeżeli poproszę o pokorę, tym samym poproszę o upokorzenie, o sytuacje, które mnie będą upokarzać. A jeśli przydarzy mi się coś, czego nie będę miała siły znieść?” Generalnie trzeba prosić Pana Jezusa o łaskę poznania siebie. Kiedy dobrze poznacie siebie, wyjdziecie naprzeciw upokorzeniom i będziecie wolały […]

Boska liturgia jest dziełem Boga, nie myślcie, że można ją sprawować niedbale. Powinnyśmy udawać się na nią z wielkim szacunkiem, gorliwością i świętym skupieniem. Tu, na ziemi, czynimy to, co Aniołowie w niebie, którzy bez ustanku śpiewają Sanctus na chwałę Bożą.

Bogactwem życia łaski jest największe ubóstwo. Ut iumentum factus sum – Stałem się jak juczne zwierzę, mówi Dawid, i trwałem z Tobą [por. 72,23]. Trwać przy Bogu jak biedne zwierzę niezdolne do niczego poza tym jednym: być zdanym na Jego upodobanie. Zobaczysz, że Boża łaska, miłość i Duch zakrólują w tobie.

Jednocząc się z intencją Kościoła, twej dobrej Matki, oddajesz chwałę Bogu przez wszystkie dobre dzieła uczynione przez Jego dzieci. Tworzymy bowiem jedno ciało. A kiedy widzisz kogoś spełniającego dobry uczynek, ofiaruj go Bogu przez proste ku Niemu westchnienie, rozradowując się wewnętrznie widokiem dusz wykonujących dzieło Boże, przy którym nie jesteś godna pracować.