Nie można już żyć tak, jak kiedyś, ale należy postępować w nowości życia, jak mówi św. Paweł. Trzeba żyć nowym życiem Jezusa Chrystusa: życiem łaski, życiem wiary, które wyrywa nas z naszego własnego życia, będącego czymś zupełnie przeciwnym życiu Jezusa Chrystusa.

Dusza jest zawsze narażona na utratę odwagi, aż do czasu, gdy pozna w swej głębi przepaść swojej nędzy, nicości i bezsilności oraz odkryje siłę i moc Jezusa Chrystusa, gdy z własnego doświadczenia zobaczy, jak nieustannie zależy od łaski. Kiedy dusza pozna tę prawdę trwa niewzruszenie w swej nicości, nie dziwiąc się wcale swoją niemocą, lecz […]

Nie dajcie się zmylić, podążajcie za prawdziwym światłem i za wskazaniami, których udziela wam sam Jezus Chrystus. Jeśli chcecie być wielkie wedle łaski i wedle darów Bożych, bądźcie tak małe i tak poniżone wobec samych siebie i wobec stworzeń, abyście nie mogły już siebie odnaleźć. Swoje mieszkanie uczyńcie w nicości, bądźcie niczym we wszystkich rzeczach, […]

O, jakie to szczęście znać Jezusa Chrystusa! Tego poznania nie zdobywa się jednak przez pobudzenie swoich myśli. Niektóre dusze posługują się nimi niby skrzydłami, by wzlecieć do Boga, sądząc, że pochwycą Go siłą swej gorliwości. Nie, nie, trzeba jak małe, delikatne i słabe ptaszki trwać w gnieździe swej nicości, tam nabierać sił i wrastać dzięki […]

Wnętrze naszej duszy powinno nieustannie być w ruchu i nawet wtedy, gdy na zewnątrz jesteśmy osłabione chorobą lub zajęte sprawami nałożonymi nam przez posłuszeństwo, dusza powinna zawsze podążać swoją drogą, nie zwalniając tempa. Stawiaj czoła temu [zadaniu], aby posiąść zarówno łagodność św. Agnieszki, jak i siłę do zwalczenia twoich naturalnych odruchów, namiętności oraz tego wszystkiego, […]

Dusza wpada w niewypowiedziany zachwyt wobec tej przedziwnej nowości: Bóg stał się człowiekiem, bratem ludzi – i to nędznych i godnych pożałowania – żył i umarł. Pragnie ona żyć nieustannie w Nim przez bardzo ścisłe zjednoczenie, być całkowicie zagubioną i pogrążoną w Nim. Łaska ta może być udzielona jedynie w stanie wyniszczenia i doskonałego ogołocenia […]

Radzę ci schronić się w nicości. Nie znalazłam w tym życiu pewniejszej pomocy. Trwaj w przylgnięciu do Boga przez głębokie wyniszczenie siebie samej. O! Jakież łaski ukryte w nicości! O, jak słusznie można powiedzieć, że dzięki niej zdobywa się bezcenny skarb, lecz jest ona zupełnie nieznana i niedoceniana! Niemal wszyscy są jej nieświadomi, ale nie […]

Ogołocenie wewnętrzne wprowadza duszę w odpoczynek, pokój i uciszenie. Aby posiadać ten pokój i to wewnętrzne ogołocenie, należy nie przywiązywać się do niczego, do niczego nie lgnąć, nie mieszać się w nic, nie mieć w niczym udziału, być tak, jakby się wcale nie było. Wówczas dusza wie tylko jedno: Bóg jest. I na tym się […]

Święci zawsze dążyli do samotności i milczenia. Kiedy byli ich pozbawieni, znosili ciężar tego ogołocenia jako ofiarę składaną woli Bożej. Wiedzieli z doświadczenia, że dusza z trudnością zachowuje czystość i świętość poza samotnością, dlatego powracali do niej natychmiast, gdy nie sprzeciwiało się to sprawom czy rozkazom Bożym. O, jakie cuda Bóg działa w duszy samotnej […]

Idźcie rzucić się do stóp Pana Jezusa, znajdujcie upodobanie w upodobaniu Boga, rozradujcie się z tego, kim jest i jaki jest. Mówcie Mu, że jesteście jedynie nędznikami i nie mając w sobie niczego, co mogłoby Go zadowolić, proście Go, aby zadowolił się w sobie samym. Zapomnijcie o sobie. Gdy będziecie czuły się najnędzniejszymi i największymi […]