Rok z M. Mechtyldą

Pan Jezus powiedział do Apostołów w przeddzień swej śmierci: Idę przecież przygotować wam miejsce. A gdy odejdę i przygotuję wam miejsce, przyjdę powtórnie i zabiorę was do siebie, abyście i wy byli tam, gdzie Ja jestem (J 14,2-3). Czyż można zobaczyć coś bardziej pocieszającego dla nas? Lecz w duchu zawsze podążajmy za Nim, oczekując, aż okaże nam miłosierdzie i wyrwie nas z tego nędznego życia, które rzeczywiście jest jedynie padołem nędzy i łez.

Jeżeli zmartwychwstałyście z Jezusem Chrystusem nie powinnyście żyć już więcej życiem Adama, ale Jezusa Chrystusa. Od swego zmartwychwstania żył On na ziemi nie dotykając jej. Żyjmy na ziemi, ponieważ Bóg tego chce, ale przebywajmy na niej nie dotykając jej. To znaczy: nie przywiązujmy się, nie pragnijmy niczego, nie angażujmy się bez reszty we wszystko, co się na niej dzieje; tak, aby gdy spodoba się Mu zabrać nas do siebie, nic nas nie zatrzymało.

Nie wystarczy powiedzieć: „Bądźcie Jezusem Chrystusem, formujcie Jezusa Chrystusa w was”. Aby nakarmić się Nim trzeba przyswajać Go sobie stopniowo, nasz żołądek nie jest w stanie pomieścić Go całego. Trzeba poznawać Jezusa Chrystusa, rozważać Jego cnoty i tajemnice, brać je po kawałku – każda osoba według miary swej łaski.

Należy robić użytek z wiary, która jest tajemnicą życia wewnętrznego. Wiele osób szuka tego życia, ale tylko nieliczne znajdują, ponieważ upatrują go we wzniosłych doznaniach i nadzwyczajnych łaskach. Tymczasem ono polega na wierze w Boga obecnego w nas, na życiu i działaniu pod wpływem Jego świętej łaski, w duchu głębokiego szacunku. Polega na słuchaniu jak dobra owca głosu boskiego Pasterza, który mówi, że zna swoje owce, a one Go znają.

Spójrzcie na łaskawość Jezusa Chrystusa, który przystosowuje się do naszej słabości: ukrywa swoją wielkość i majestat pod odzieniem naszej natury, aby stać się podobnym do nas i w ten sposób dać nam dostęp do siebie. Uczynił tak, jak dobry pasterz, który okrywa się skórą owcy, aby przyciągnąć do siebie swe stada. Podążają one za nim wszędzie i strzegą się, by nie iść za kimś innym. .

Jezus Chrystus jest Dobrym Pasterzem par excellence. Owszem, znaleźli się święci pasterze Kościoła, którzy oddali życie w obronie swego stada. Ale tylko Jezus Chrystus dał swoje życie jako pokarm dla swych owieczek. Uczynił to z tak nieskończoną miłością i dobrocią, i w zdumiewających okolicznościach.