Rok z M. Mechtyldą

Dusza, która chce otrzymać Ducha Świętego musi po pierwsze usunąć się, lecz nie tyle w miejsce odosobnione, ile do głębi swego wnętrza. Po drugie, powinna wzywać nieustannie Ducha Świętego, który chce być tak bardzo wzywany, jak sam ma zamiar się udzielić. Po trzecie powinna trwać w oczekiwaniu i spoczynku, nie znając godziny ani chwili Jego nadejścia.

Tak jak spodobało się Ojcu Przedwiecznemu dotknąć Pana Jezusa cierpieniem, tak znajduje On upodobanie w napełnieniu swego boskiego Syna chwałą i czcią. Daje Mu miejsce po swojej prawicy i całą władzę w Niebie i na ziemi. Ojciec Przedwieczny traktuje Go jako Boga. Darzą się wzajemnym spojrzeniem: Ojciec Syna, a Syn Ojca. Święte Człowieczeństwo zaznaje nieskończonej radości z powodu upodobania, jakie Bóg w Nim znajduje.

Najświętsza Dziewica daje nam piękny przykład posłuszeństwa względem Boga oraz miłości bliźniego. Chociaż została wyniesiona do najwyższej godności Matki Boga, to gdy tylko Bóg dał Jej poznać w sercu swą wolę, aby poszła odwiedzić św. Elżbietę, natychmiast, bez jakiegokolwiek opóźnienia udaje się w drogę. Czyni to z miłości bliźniego, idzie tam, by uświęcić małego św. Jana. Zobaczcie również Jej głębokie uniżenie, którym uwielbia Boga.

Są dusze żalące się i skarżące, cierpiące na widok Jezusa, który odchodzi, tak jakby rzeczywiście pozostawiał nas On sierotami. Co do mnie, to w ogóle nie podzielam tych uczuć i wolę raczej radować się i współweselić z całym Niebem z powodu chwały Jezusa. W końcu przecież nie porzucił nas, bo wstępując do Nieba powiedział: Ja jestem z wami aż do skończenia świata (por. Mt 28,20).

Pan Jezus w swoim Człowieczeństwie daje się nam w Komunii Świętej, by dokonywać cudownych rzeczy w naszych duszach, a zwłaszcza rozpalać pobożność. Po Bóstwie nie ma nic tak godnego miłości na ziemi jak najświętsze Człowieczeństwo naszego Pana. Kochajcie je, i niezależnie od tego, co odczuwacie, zwróćcie oczy na to uwielbione Człowieczeństwo, by się do niego upodobnić. To wasz wzór. W nim znajdziecie cudowne pouczenia, w nim — ogromną siłę i pociechę w waszych cierpieniach.

W sensie ścisłym Wniebowstąpienie jest świętem Człowieczeństwa naszego Pana. O, Człowieczeństwo godne uwielbienia przez swe zjednoczenie hipostatyczne ze Słowem! Człowieczeństwo zmiażdżone, umęczone, poranione, zszargane, traktowane niegodnie pod każdym względem. O, święte Człowieczeństwo, które tak bardzo nas umiłowało, że nie chcąc rozłączać się z nami ustanowiło swe mieszkanie wśród nas w Najświętszym Sakramencie Ołtarza, aż do skończenia świata.